recht toe recht aan zonengerief: Billie en Cisse

Ik ben zeer hardleers!
Hoewel het vorige zonennaaisel het wel 30 minuten, dat zijn wel 180 seconden, heeft overleefd zonder kniegat, blijf ik volharden in de boosheid.

Laten we dus nog eens een broek maken voor die sleetse zoon van mij, tegen beter weten in. 

Over de zonen09 patronen is al veel geschreven. Ik kan daar niets aan toevoegen.
De patronen en uitgebreide handleidingen zorgen voor een 100% succes garantie, met recht toe recht aan degelijk zonen- maar ook dochtergerief als eindresultaat dat beter is afgewerkt dan wat je doorgaans in de winkel koopt.

De Cisse maakte ik nooit eerder. Waarschijnlijk heeft de sleetsheid van die zoon daar toch wat mee te maken. Maar deze keer besloot ik dat toch even te negeren.
De Billie moet ik niet meer voorstellen. Billies zijn billies, zonder veel zever, goed passende T-shirten en longsleeves, klaar in een wip. Dat moet gewoon ook niet meer zijn.

Voor de Billie combineerde ik een vosjesstofje (of hertenstofje, of hertens-vosjes-elanden-stofje) met streepjes en een bruin kraagje. Een rijkelijk gevulde stoffenkast laat eindeloos combineren toe en dat levert soms combinaties op die ik op voorhand niet meteen samen zou gezet hebben. 

Omdat de broek vlot combineerbaar moet blijven met andere truien, hield ik de broek eerder sober. Ik combineerde de lievelingskleuren van de zoon: groene stof met oranje paspel en stiksel aan de verborgen poepzakjes.

 

 

(die poezelige handjes mag hij nog lang houden van mij)


en ondertussen haalde ik mijn brei-skills nog eens van onder het stof.
Deze twenties style headband uit Goed Gemutst (die ook mee van onder het stof kwam) zit zo in elkaar en is absoluut beginnersproof. Ik gaf hem aan mijn mama, omdat zij er wonder mooi mee stond (en ik maar zozo).

vleugels voor Oscar: een bloomerpakje en een inktvisje

Een tijdje geleden won ik een super schattig pinguïnjasje.
Dat pinguïnjasje is voor een heel bijzonder kindje. OK, alle kindje zijn bijzonder, maar Oscar is een specialleke. Zonder hem ooit in het echt te zien, zat hij bij de eerste foto's die gedeeld werden, wel meteen in mijn hart.
Het gewonnen jasje is in maat 74. Dus ik had nog eventjes tijd om zelf ook iets te maken voor Oscar. Want zo verse babietjes kan je nu eenmaal niet genoeg in de watten leggen.

Ik had nog restjes van de Scribblesstof van toen ik Helena's trui maakte. Ik kreeg er net een Bloomerpakje én een inktvisje uit de nieuwe Stof voor Durf het Zelvers uit. Nooit gedacht dat het eerste dat ik uit dat boek zou maken voor een baby zou zijn, maar het was allemaal zo snel klaar. Instant voldoening!

En ik had ook nog restjes papier. Papier is eigenlijk nooit ver weg geweest.
Je zou denken, eens je 1000 kraanvogels hebt gevouwen, dat je er eigenlijk ongelooflijk klaar mee bent. Maar eigenlijk is dat helemaal niet zo.
Ik vouw dus nog regelmatig een kraanvogel op een verloren momentje. Ik word er altijd heel gelukkig van. Dus deze vouw ik voor Oscar, en zijn mama en papa en zijn broertjes. Ik hoop dat de vogeltjes blijdschap brengen en wensen vervullen, zoals alleen kraanvogeltjes dat kunnen. Het zijn er geen 1000, maar het is al vast een begin.

naais to meet you

Naais to meet you

Dat is niet alleen op de echte koffieklets gaan, maar ook op de virtuele koffieklets. En dat is minstens even gezellig.
Ik kreeg het stokje door van Sofie van Zij-kant, een blogster/naaister waar ik me vaak een beetje in herken. Ik ben jaloers op haar lijn en verliefd op haar mooie kristyrok, maar ook die ruffle-t-shirt ga ik zeker ook eens maken voor de dochter.


De vragen:

1. Wat was je eerste stuk dat je maakte en voor wie?

Deze blog is nooit bedoeld om een naaiblog te worden. Het is zo geëvolueerd, maar vroeger breide ik dus vooral, schuimde ik kringloopwinkels af, pimpte meubeltjes en heel af en toe naaide ik ook eens wat.
Het eerste naaisel bleef ongeblogd, was (ondanks de allerbeste intenties) spuuglelijk en was een Secret Santa swapnaaiseltje. Ik maakte een poppendraagdoek uit een retro lakentje.
Het patroontje vind je HIER.
Er zijn gelukkig geen foto's van, hahaha, nee, echt niet.

2. Op welk genaaid stuk ben je het meeste trots?

Ik kan niet maar eentje kiezen. Ik moet bekennen dat ik wel vaker minstens een beetje trots ben als iets af is, om één of andere reden. Of misschien is het een sterk gevoel van voldoening?

Naaien voor mijn man bijvoorbeeld, vind ik echt een reuze uitdaging. Net omdat hij zo kritisch is. Een mannenlijf is ook echt iets anders dan een kinderlijfje. Je kan niet zomaar eender welk kleurtje of printje nemen en de zotste combinaties bij elkaar leggen, maar effen is dan ook weer te saai.
Als ik dan iets af heb en er is een evenwicht tussen saai en toch net iets anders, met een klein accentje, het past mooi aan, en hij doet dat graag en regelmatig aan, ... ja, dan durf ik mezelf gerust voorzien van een speekmedaille.

Op de vleermuistrui ben ik ook trots. Ik maakte de trui voor mijn zoon die zich niet graag verkleed, maar wel een Halloween outfit wilde. Hij was echt de engste vleermuis van het land hoor.
Ik werd totaal onverwacht 2de in een naaiwedstrijd van CompagnieM en de prijzen waren gewoon zot. Ik heb er 'liefde voor stof' aan over gehouden. Sommigen noemen dat gewoon een stofverslaving.

Ook mijn 2 communicanten hebben me erg vervuld van trots.
Niet alleen zijzelf, maar ook de naaisels die ze die dag droegen.
Helena met haar sobere gele jurk waar zo veel uren handwerk in staken of hoe je met een zeer eenvoudig stofje toch een pareltje kan maken.

Maar vooral bij Alexander's communiekleren heb ik nooit eerder zo precies en secuur genaaid.
Paspelzakjes, klepzakjes, revers, de gulp, voering in een vest,... voor een ongeschoolde naaister als ik.
Het was pure slow fashion want ik was toen net geopereerd (aan mijn oor). Ik kon nauwelijks op mijn benen staan, dus ik moest na elk half uurtje even rusten. Het ging zo ontzettend traag, maar net daarom kon ik zo minutieus werken. Ik heb van heel het maak-proces ontzetten genoten, ook van de traagheid. Zelfs het kleine bloedvlekje (van de wonde achter mijn oor) aan de binnenkant van zijn vest is perfect.

3. Welke naaister/ontwerper/blogger/you tuber/ instagrammer zou je graag eens in het echt ontmoeten?

Ik leerde Debora Slujis kennen als juffra Toertjes. De blog is ondertussen niet meer zo actief, al kan je er nog steeds pareltjes vinden. Ondertussen zijn de nieuwe pareltjes te vinden op haar instagramaccount.

Ook Noortjeprullemie zou ik graag eens in het echt ontmoeten om in haar hyper creatieve brein te kijken.

Ik zou de stokjes graag willen doorgeven aan 2 klassebakken in het naaiwereldje:
An van Nononsonsmoms, bekend om haar prachtige jongensnaaisels die steeds een uitzonderlijk hoge graad van perfectie halen.
en
Lindsy van Stannel,. Ik ben nog steeds een beetje blown away van je prachtige gele jurk!

Ik ben benieuwd hoe jullie naaicarriere begon en wat jullie pronkstuk is.

oversized scribbles sweater

Soms kan je zo hard zoeken naar iets wat je nodig hebt en het niet vinden.
En soms ben je naar niets op zoek, maar vind je toch dat waarvan je nog niet wist dat je het nodig had. En zo ging het met ook met Scribbles van See you at Six.
Want eigenlijk zocht ik stof om het ernstige truientekort van de dochter aan te vullen.

Er is zo één trui die ze heel graag aan doet. Ik kocht die trui ook ooit met het idee om hem eventueel over te tekenen. (sorry daarvoor Tinycottons).

Omdat een sweater niet zo heel veel aandacht vraagt, leek het me het ideale project om tijdens een gezellige middag met gelijkgestemde zielen in elkaar te steken. Dan kon ik gelijk even vragen welke boordstof de mooiste was. Er werd voluit voor de koperen boordstof met glitters gekozen, net zoals ik het eigenlijk voorzien had. Ik werkte de sweater ten slotte af zoals zij het al eerder deed.

En dat ziet er oh zo lieflijk uit, een meisje met een retro melodica. Zeker als ik je zeg dat ze dit liedje aan het spelen was, mooi hè?
Beeldt het je nu in, op de melodica, kei luid en van 9u 's morgens tot 9u 's avonds, zonder onderbreking, ook niet tijdens het eten, laat staan voor een fotoshoot.

En als we dan buiten kwam, kreeg ik het kind niet stilstaand te pakken, heerlijk toch!

Stof:
Scribbles van See You at Six, (hier hebben ze hem nog)
koperen boordstof
Patroon:
over getekend van een bestaande trui